مدرسه تیجار

. اگر هر انسانی را درختی در انبوه جامعه جهانی بدانیم، نهال این درخت در خاک مدرسه ریشه می‌کند و در دوره دانش‌آموزی شکل می‌گیرد. مدرسه نخستین جهان بیرون خانه است که از خلال همراهی، هم‌هدفی، هم‌پیمانی، هم‌سُفرگی وهم‌بازی‌شدن ارزش‌های جمعی را در ما نهادینه می‌کند. بنابراین فرم و محیط و محتوایی که مدرسه را می‌سازد، نقشی بی‌بدیل در راستی و کجی نهال‌های این خاک دارد.

پروژه حاضر در پاسخ به فراخوان مسابقه مدارس روستایی و به منظور ارائه طرحی برای ساخت دبیرستان دخترانه روستای ملوران تعریف شده است. مبنای شکل‌گیری این طرح بر تجمیع ارزش‌هایی چون ارتقاء آموزش و پرورش، اثربخشی فردی و اجتماعی، پاسداشت فرهنگ محلی و فرهنگ‌سازی به واسطه هنر معماری است. از اهداف مؤکد ما در طراحی این مدرسه ایجاد فضایی مدرن با امکاناتی برابر با مدرسه‌های شهری است. حجمی بتنی که در عین همخوانی با طبیعت خاک‌آلود و سخت ملوران، به واسطه خطوط منحنی و لکه‌های نارنجی پراکنده در محیط پروژه لطافت و انرژی حرکت را پدیدار می‌کند

این پروژه از حجم‌های مدوری در دو قسمت شرقی و غربی تشکیل شده که توسط ووید میانی در دو محورعمودی و افقی به هم مرتبط و متصل شده‌اند. فرم غالب طرح برآمده از خطوط منحنی است که با انتقال حس حرکت و ایجاد ریتم پویایی فضا را به ارمغان می‌آورد. در نمادشناسی اشکال خطوط منحنی برای بیان اهداف جمعیت زنانه شناخته می¬شوند. اختلاف سطح دیواره‌ها در این خطوط، فراز و نشیب‌هایی جاده‌مانند همخوان با بستر جغرافیایی مدرسه ایجاد کرده است.

پیرامون مدرسه نه با دیوارهای محصورکننده، بلکه با کادری منقطع حامل شکاف‌های متعدد مشخص شده است. این کادر در کارکردی دوسویه هم فضایی برای مفاهیم مشترک و همنشینی میدانِ موثرِ فضاهای درونش است، هم با شکاف‌هایش فروبستگی دیوار را از میان برده و از هر چهار طرف با جهان بیرونی در تعامل است. این تعامل درون و بیرون مدرسه، با پله‌هایی که در جنوب غربی کادر و روبه زمین فوتبال و چشم‌انداز روستا قرار گرفته‌اند، تقویت شده است؛ پله‌هایی که به مثابه نشیمنگاهی برای تجمع و تماشای اهل روستا و مدرسه عمل می‌کنند.