دفتر کوچه
- موقعیت
- تهران
- سال
- ۱۴۰۲
- مساحت
- ۸۰ مترمربع
- دسته‌بندی
- طراحی داخلی
- نوع
- اداری
- وضعیت
- ایده
- کارفرما
- مجله کوچه
اگر کوچه را کرونوتوپی مرزی بدانیم که نه خانه است و نه شهر، که بستر مواجهاتی ست توأمان مکرر و غیرمنتظره، که به‌سان هر مرز دیگری تن به قواعد درون‌مرزی نمی‌دهد، آنگاه با چه مواجهیم؟
رخداد؛ لحظه "شدن"، خروج از ریل کلیشه و پرده برداشتن از امری نو که حواس انسانی را به خود می‌خواند. به باور ما اسم خالق مسمی است، آنگونه که "کوچه" به مختصات کوچه درآمده است. مجله‌ای که محل عبور مخاطب از میان فضاهاست، فضاهایی که مکرر دیده‌ایم‌شان، اما مواجهه انتقادی با آنها از منظر کوچه "شدن" را در کالبد صلبشان ممکن، و خانه و خیابان و شهری دیگر می‌سازد.
طراحی ما از کوچه با این مقدمه آغاز می‌شود، چراکه ما خالق فرمِ محتوا ایم. نقطه مرکزی این فرم در مرز میان "کوچه" و شهر قرار گرفته است، مکعبی که جداره‌های شیشه‌ای آن همچون مرزی ترد و شکننده، توأمان که از قواعد درون و برون جدایش می‌کند، امکان گفت‌وگومندی با و بین هر دو فضا را میسر می‌سازد. این گفت‌وگومندی در بازشوی میان دفتر سردبیر و تحریریه، روزن جداره‌های ورق پانچ و جاگیری روشنایی‌های خطی در راستای محورهای اصلی پیرامون "کوچه" امتداد می‌یابد.
روشنایی‌ها رکن دیگر برآمدن این فرم هستند. به‌کارگیری چراغ حیاطی در فضای داخلی و نقطه‌های روشن متحرک در روشنایی‌های مرکزی که تداعی‌گر حرکت ماشین‌ها در معابر شهری‌اند، موجب آشنازدایی از فضای داخلی و بستر تخیل و تفکری خارج از چارچوب‌اند.
مجموع جزئیات مذکور کلیتی را برآورده‌اند که با هدف تحقق تعامل میان "کوچه" و کالبد معاصر معماری طراحی شده است؛ چراکه معماری جز با جزئیات به کل نمی‌انجامد.