- موقعیت
- ایران | مازندران
- سال
- ۱۴۰۲
- مساحت
- ۲۷۰ مترمربع
- دستهبندی
- طراحی
- نوع
- ویلایی
- وضعیت
- ساختهشده
- کارفرما
- امیر فتاحی
در پروسه طراحی و ساخت ویلای شماره 71 ، دو مسأله اصلی پروژه؛ سرعت اجرا و اقتصاد فرآیند آن بود. با توجه به مکان پروژه در شمال ایران، تیم راهرو سه دغدغه تغییر رویکرد در فرم معماری محلی، تجربه شکلدهی فرم بر اساس نیازهای زندگی معاصر و توأمان بهرهوری از تکنولوژی به عنوان عامل برهمزننده زمین بازی را نیز داشت.
از این رو، جداره شمالی که مشرف به زمین کناری بود و عملا امکان ایجاد بازشو در آن وجود نداشت، در قالب دیوار برشی یکپارچه، هم نقش سازهای را ایفا کرد که موجد فضایی بدون نیاز به ستون بزرگتر بود، هم فرآیند اجرا را سرعت بخشید، هم طبق برآوردهای انجامشده در هزینههای اجرایی صرفهجویی کرد.
برجستهسازی سیرکولاسیونهای عمودی و افقی پروژه با متریال و رنگ متفاوت، هم خوانش یکپارچه ای در فهم عملکردی ویلا برای کاربر ایجاد کرد و هم یادآور ارتباط این ویلا با ویلای برادر بزرگتر خود (ویلای شماره 44) بود که سال قبل برای همین کارفرما طراحی شده بود.
کشیدهبودن زمین پروژه، تأمین نیاز نورگیری از شرق و غرب زمین و عدم وجود چشمانداز مناسب در ارتفاع دو طبقه؛ از جمله عواملی بودند که طراحی را به سمت ایجاد کنجهای آرام داخل ویلا، استفاده از چشم انداز حیاط و بهرهگیری از نورگیر سقفی برای نوررسانی به فضاهای میانی هدایت کرد. همچنین، به بخشی از بام که دید و منظر 360 درجه به طبیعت دوردست داشت دسترسی آسان برای بهرهبرداری ساکنین داده شد. استفاده از نورها و چفتهای خطی در فضاهای داخل و بیرون که همراستای جدارههای عمود بر کشیدگی ساختمان قرارگرفته و فضاهای داخلی را خرد کردهاند؛ از جمله جزئیاتی بودند که پیوندی میان کشیدگی فرم بیرونی و فضاهای داخلی ایجاد میکردند، همچنین قرارگیری استخری با عرض کم و طول زیاد مکمل انتقال همین حس به مخاطب در فضای بیرونی بود.
دلیل انتخاب نام ویلا نیز فرم ستون و باکس آسانسور است که در کنار هم عدد 71 فارسی را تداعی میکنند، فرمی که از ابتدای کوچه بنبست و مسیر دسترسی ویلا قابل مشاهده است.